Felsefede ilk neden, evrenin varoluşunu açıklamak için öne sürülen bir felsefi kavramdır. İlk neden, evrenin varoluşunun nedeni ve kaynağı olarak kabul edilir. İlk neden felsefesi, düşünce tarihinin en eski ve temel felsefi kavramlarından biridir.
İlk neden kavramı, Yunan filozofu Aristoteles tarafından öne sürülmüştür. Aristoteles'e göre, evrenin varoluşunun nedeni ve kaynağı olarak tanrıya atıfta bulunulabilir. Aristoteles'e göre, tanrı her şeyin nedenidir ve evrenin varoluşu da ondan kaynaklanır.
Değişim düşüncesi ise, dünya ve evrenin doğasında var olan değişim ve dönüşümü açıklamaya çalışır. Değişim düşüncesi, felsefi bir tartışma konusu olmuş ve çeşitli filozoflar tarafından ele alınmıştır.
Parmenides gibi bazı filozoflar, değişimin bir yanılgı olduğunu ve gerçeklikte hiçbir şeyin değişmediğini savunurken, diğer filozoflar değişimin gerçekliği üzerinde durmuşlardır. Örneğin, Herakleitos, evrenin sürekli bir değişim ve dönüşüm içinde olduğunu öne sürmüştür. Bu nedenle, Herakleitos'a göre, değişim evrenin doğal bir özelliğidir ve bu değişimin sebebi ise logos olarak adlandırılan bir felsefi kavramla açıklanır.
Diğer filozoflar, evrenin değiştiğini ancak bu değişimin değişmez bir temel üzerinde gerçekleştiğini savunmuşlardır. Bu görüşe sahip filozoflar arasında Platon ve Aristoteles gibi düşünürler yer almaktadır. Platon'a göre, evrende değişmeyen ve sonsuz olan idealar dünyası vardır ve bu dünya gerçek dünyanın temelidir. Aristoteles ise, evrende hareketin ve değişimin mümkün olduğunu ancak bu değişimin değişmeyen bir ilkeye dayandığını savunmuştur.
